Zioła lecznicze

Serdecznik pospolity

Serdecznik pospolity działanie i zastosowanie:

  • Działa łagodnie uspokajająco, przeciwskurczowo w obrębie przewodu pokarmowego i macicy, obniża ciśnienie krwi, wpływa regulująco i modyfikująco na czynność układu przewodzącego serca.
  • Łagodzi kołatania serca i arytmię oraz wzmacnia mięsień sercowy.
  • Ziele serdecznika i preparaty z niego stosowane są najczęściej w chorobach układu nerwowego (np. nadmierna pobudliwość nerwowa), w nerwicach sercowo-naczyniowych, we wczesnym etapie choroby wieńcowej, a także pomocniczo w pierwszym stadium choroby nadciśnieniowej i w kuracjach bezsenności. Często jest stosowane jako lek rozkurczowy w zaburzeniach przewodu pokarmowego (bóle brzucha, wzdęcia, zaburzenia trawienia, biegunki) i przy bolesnym miesiączkowaniu.
  • Posiada również właściwości przeciwbakteryjne, przeciwgrzybiczne, przeciwzapalne, ściągające i przeciwbiegunkowe.
  • Ze względu na działanie przeciwzapalne, zaleca się roztwory w postaci okładów i przemywań przy trudno gojących się ranach i oparzeniach.
  • Medycyna ludowa jako lek o wiele skuteczniejszy od naparu i nalewki zaleca świeży sok wyciśnięty z młodziutkich kwitnących wierzchołków pędów.
    Produkty lecznicze wyprodukowane z serdecznika charakteryzują się gorzkim smakiem i być może dla tego przegrywają w konkurencji z preparatami kozłka.

Serdecznik pospolity – Opis

Leonurus cardiaca – Serdecznik pospolity, lwie serce, lwi ogon, gęsia stopa

Surowiec stanowi ziele serdecznika (górne części pędów) – Leonuri herba, zebrane w okresie kwitnienia i wysuszone w warunkach naturalnych (w cieniu i przewiewie) lub w suszarniach w temp. do 35 °C.

Serdecznik pospolity – Wygląd i pochodzenie:

Bylina występująca w umiarkowanych strefach Azji, Europie i Azji Mniejszej, Ameryce Pn.; w Polsce pospolity na całym niżu i pogórzu, przeważnie na stanowiskach suchych i nasłonecznionych, niekiedy uprawiana. Wymaga gleby żyznej, ciepłej, średniozwięzłej przepuszczalnej i bogatej w próchnicę. Rozmnażana z nasion. Roślina o niemiłym zapachu, pokryta miękkimi włoskami, co powoduje jej srebrzystoszare zabarwienie. Łodyga wysokości od 30 do 150 cm, wzniesiona, rozgałęziona, bruzdkowata, 4-kanciasta, gruba. Liście wcinano ząbkowane, z wierzchu ciemnozielone, od spodu jaśniejsze. Kwiaty w kątach górnych liści, kielich ząbkowaty, korona zrosłopłatkowa, dwuwargowa, różowolila z silnie owłosioną górną wargą, warga dolna zwisająca. Kwitnie VI-IX. Roślina miododajna.

Dowiedz się więcej:

Preparaty zawierające serdecznik: